Na terenie Polski funkcjonuje wiele kościołów chrześcijańskich: Kościół Katolicki, Reformowany, Ewangelicki, Baptystyczny itd. Powstaje zatem pytanie: Dlaczego my nie wybieramy jednego z tych Kościołów i nie przyłączamy się do niego?

Tradycyjnie wszystkie kościoły funkcjonują w oparciu o dwa zasadnicze modele: model grecki i model hebrajski. Z wyrazistym modelem greckim spotykamy się we współczesnym systemie edukacji. Jest to model, w którym nauczyciel lub wykładowca mówi, a uczniowie słuchają. Komunikacja jest jednokierunkowa - od nauczyciela do ucznia. Kultura grecka i model nauczania greckiego, który funkcjonował w świątyniach pogańskich został przeniesiony do Kościoła w czwartym wieku za przyzwoleniem cesarza Konstantyna Wielkiego. Ksiądz lub pastor nauczali, natomiast wierni siedzieli w ławkach i słuchali. Następnie przystępowali do sakramentów i po nabożeństwie rozchodzili się do domów. Taki model przyczyniał się do tego, że z biegiem czasu wiara ludu była wyrażana jedynie w niedzielę wewnątrz murów świątyni. Wiara tych ludzi nie znajdywała już wyrazu w ich codziennym życiu. Obecnie większość kościołów chrześcijańskich stosuje właśnie ten model.

Model hebrajski jest modelem bardziej otwartym, rodzinnym. Na nabożeństwo przychodzili wierni i siadali w kole; wszyscy razem zarówno starsi, jak i dzieci. Każdy z obecnych mógł zapytać, komentować, modlić się, śpiewać, składać świadectwo itd. O takim właśnie modelu czytamy w l Kor 12, 13, 14. W l Kor 14:26-33 czytamy: " Cóż więc pozostaje, bracia? Kiedy się razem zbieracie, ma każdy z was już to dar śpiewania hymnów, już to łaskę nauczania albo objawienia rzeczy skrytych, lub dar języków, albo wyjaśniania: wszystko niech służy zbudowaniu. Jeżeli korzysta ktoś z daru języków, to niech mówią kolejno dwaj, najwyżej trzej, a jeden niech tłumaczy! Gdyby nie było tłumacza, nie powinien mówić na zgromadzeniu; niech zaś mówi sobie samemu i Bogu! Prorocy niech przemawiają po dwóch albo po trzech, a inni niech to roztrząsają! Gdy zaś komuś innemu z siedzących dane będzie objawienie, pierwszy niech zamilknie! Możecie bowiem w ten sposób prorokować wszyscy, jeden po drugim, aby wszyscy byli pouczeni i podniesieni na duchu. A dary duchowe proroków niechaj zależą od proroków..." Apostoł Paweł zachęcał, aby każdy członek Kościoła korzystał ze swojego daru otrzymanego od Ducha Świętego, gdyż ten dar został mu dany właśnie w celu budowania Ciała Chrystusa jako całości, a także każdego z jego członków. W modelu hebrajskim, każdy ma przywilej i prawo korzystać ze swojego daru, aby przyczynić się do wypełniania misji Kościoła. Nauczanie niedzielne jest prowadzone podobnie, jak w modelu greckim, ale udział wszystkich członków jest bardziej aktywny.

KDP funkcjonuje w oparciu o model hebrajski, opisany przez Pawła w tym zacytowanym powyżej fragmencie.

A oto nasze podstawowe założenia dotyczące funkcjonowania:
Czynne uczestnictwo w kościele lokalnym każdego wierzącego
Chcemy stworzyć nawróconym ludziom możliwość czynnego włączania się w lokalny Kościół - Ciało Chrystusa, żywy organizm, w którym wszyscy członkowie obdarzeni różnymi darami Ducha Świętego są zachęcani do budowania siebie nawzajem. KDP stara się zapewnić równowagę pomiędzy nauczaniem publicznym i "po domach". Podstawowym sposobem realizacji nauczania "po domach" są grupy studium biblijnego dla kobiet, mężczyzn, małżeństw, młodzieży oraz klubiki biblijne dla dzieci.
Chcemy zapewnić uczniom Chrystusa możliwość duchowego rozwoju i pomnażania, zgodnie z tym, co napisał Paweł do Tymoteusza w 2 Tm 2:2: "Co usłyszałeś ode mnie za pośrednictwem wielu świadków, przekaż zasługującym na wiarę ludziom, którzy też będą zdolni nauczać innych." W wersecie tym Paweł nakreślił cztery poziomy pomnażania, które reprezentują odpowiednio: Paweł, Tymoteusz, wierny i inni. Poniższy schemat wyjaśnia ten mechanizm uczniostwa i pomnażania.

 

 

Paweł miał swoich uczniów; wśród nich był Tymoteusz, Sylas, Tytus i inni. Tymoteusz przekazywał swoją wiedzę, wiarę i doświadczenie innym, więc również miał uczniów - wiernych. Ci z kolei, zachęceni przykładem Tymoteusza, Pawła i innych mieli swoich - innych.

 

 

 

Jedność wszystkich Chrześcijan ponad podziałami
W KDP traktujemy wszystkich wierzących w Jezusa Chrystusa jednakowo, nie stwarzając barier dla jedności Chrześcijan ze wszystkich Kościołów, które uznają Credo Apostolskie (credo nicejsko - konstatynopolitańskie "Wierzę w Boga..."). KDP przyjmuje nawróconych Katolików i ludzi z innych denominacji chrześcijańskich, traktując ich jako prawdziwych braci i siostry w Chrystusie i pozostawiając sprawę powtórnego chrztu do ich osobistej decyzji. Uznajemy, że nawrócony człowiek ma prawo dostępu do Stołu Pańskiego - jeśli jest pojednany z Bogiem i z bliźnim. Aby stać się aktywnym członkiem naszego kościoła nie wymagamy wyrzeknięcia się przynależności do innego kościoła chrześcijańskiego. Uważamy, że tożsamość wierzącego jest w Chrystusie, a nie w którymś z lokalnych kościołów. Przynależność do Chrystusa i Jego Królestwa jest całkowicie wystarczająca. Budujemy w ludziach mentalność Królestwa i jedności wśród chrześcijan.
KDP walczy z szatanem i jego królestwem, a nie z innymi kościołami chrześcijańskimi. Naszym celem jest głoszenie ewangelii zgodnie z Kol 1:28 "Jego to głosimy...", a nie agitacja do naszego kościoła.
Jesteśmy otwarci na inne wyznania, o ile ich doktryna oparta jest na tym samym nieomylnym Słowie Bożym.

Przykładem zastosowania tej zasady jest nasze stanowisko w sprawie chrztu. W kościołach chrześcijańskich różnie podchodzi się do chrztu. Wyróżnić można trzy zasadnicze podejścia do rozumienia chrztu i jego roli:

1. Sakramentalne. W tym rozumieniu chrzest jest przekazaniem łaski zbawienia, osoba ochrzczona traktowana jest, jako dostępująca łaski dziecięctwa Bożego i nowego narodzenia.
2. Baptystyczne. Chrzest jest publicznym wyznaniem wiary osoby, która narodziła się na nowo w wieku świadomym. Chrzest nie przekazuje łaski zbawienia, zbawienie jest otrzymywane przez wiarę.
3. Reformowane. Chrzest jest włączeniem osoby w obręb ludu Bożego na zasadzie zawarcia przymierza pomiędzy Bogiem i ludem. W Starym Testamencie włączenie do ludu Bożego odbywało się w formie obrzezania, w Nowym Testamencie funkcję tę przejął chrzest. Łaska przekazywana w chrzcie nie jest łaską zbawienia, ale udzieleniem Bożego błogosławieństwa i ochrony.

KDP nie narzuca członkom którejkolwiek z tych interpretacji. Nie uważamy jednak, by zgodne z Biblią było podejście sakramentalne. Mimo to, akceptujemy jako członków ludzi ochrzczonych w kościołach rozumiejących chrzest sakramentalnie i nawróconych. Jeśli jednak ktoś, wyraża pragnienie ochrzczenia się ponownie w wieku dorosłym - chrzest jest mu udzielany.

Wypełnianie nakazu wielkiego posłannictwa
Celem KDP jest pomoc w wypełnianiu Wielkiego Posłannictwa w Polsce, zgodnie z tym co napisane jest w Ewangelii Mateusza 28:18-20. Każdy mieszkaniec naszego kraju powinien mieć możliwość usłyszenia Ewangelii i przyłączenia się do kościoła lokalnego. Dlatego chcemy zakładać lokalne kościoły, wszędzie tam, gdzie są one potrzebne.
Misją Kościoła Dobrego Pasterza jest wypełnianie nakazu wielkiego posłannictwa (Mt 28:18-20) poprzez nieustanne przekazywanie ludziom Słowa Bożego i praktyczne budowanie jedności wśród wszystkich Chrześcijan w Duchu Miłości i Prawdy.

I. Wizja Kościoła Dobrego Pasterza

Bóg pragnie Kościoła, w którym:

• Jego Imię jest uwielbiane w Duchu i w Prawdzie
• zranieni, utrudzeni, porzuceni, sfrustrowani, zagubieni mogą znaleźć miłość, akceptacje, pomoc, nadzieje, przebaczenie, prowadzenie i zachętę
• wierzący duchowo wzrastają do pełni wymiaru Chrystusa, przez uczestniczenie w nabożeństwach, w małych grupach, w seminariach, w konferencjach
• każdy wierzący używa swoich darów duchowych do budowania ciała Chrystusa
• każdy członek zna swoją misję życiową i realizuje ją
• członkowie stają się Ojcami i Matkami duchowymi, pomnażającymi do czwartego i piątego pokolenia
• członkowie hojnie będą dawać na wypełnienie Wielkiego Nakazu Misyjnego Kościoła,
  
  który:

• pomnaża się;
• współdziała z innymi kościołami i organizacjami chrześcijańskimi w Warszawie i w kraju, aby zakładać wspólnoty (kościoły) lokalne;
• będzie wysyłał misjonarzy na cały Świat;
• będzie miał wpływ na stan moralny społeczeństwa;
• będzie dzielił się tym, co posiada.

II. Nadrzędne cele Kościoła Dobrego Pasterza:

Miłować Boga i bliźniego Mk 12:30,31
Miłować Boga na tyle, aby Jemu się podobać - 2 Kor 5:9.
Miłować bliźniego na tyle, aby zwiastować mu Ewangelię, budować go i posyłać - Łk 19:10; Ef 4:11-16; J 20:21.

Wyjaśnienie rozumienia kluczowych słów i wyrażeń:
Miłość (Agape): jest miłością bezinteresowną, ofiarniczą, pochodząca od Boga i skierowaną do Boga i do bliźniego.
Jemu się podobać: Jest to staranie się, aby żyć dla Boga i być Jemu posłusznym, polegając na działaniu i mocy Ducha Świętego w życiu wierzącego.
Zwiastować Ewangelię: Głosić Boże Słowo w mocy Ducha Świętego i zostawiać rezultaty Bogu.
Budować: Budować charakter wierzącego, w środowisku ciała Chrystusa, aby stał się podobny do Chrystusa.
Posyłać: Przygotować wierzącego, do dzieła posługiwania, tak jak Chrystus budował swoich uczniów i posyłał ich, aby czynili uczniów wśród wszystkich narodów.