Dzieje Apostolskie 4,1-22
[4,1] A gdy mówili to do ludzi, nadeszli kapłani, dowódca straży świątynnej i saduceusze; [2] oburzeni, że nauczają ludzi i głoszą w Jezusie powstanie z martwych. [3] Schwytali ich i wtrącili do więzienia aż do następnego dnia, bo był już wieczór. [4] A wielu z tych, którzy słyszeli słowo, uwierzyło. A mężczyzn było w liczbie około pięciu tysięcy. [5] Nazajutrz zebrali się w Jerozolimie ich przełożeni, starsi i uczeni w Piśmie; [6] i Annasz, najwyższy kapłan, i Kajfasz, Jan, Aleksander i ilu ich było z rodu najwyższych kapłanów. [7] Postawili ich na środku i pytali: Jaką mocą albo w czyim imieniu to uczyniliście? [8] Wtedy Piotr, pełen Ducha Świętego, powiedział do nich: Przełożeni ludu i starsi Izraela; [9] jeśli my dziś mamy być przesłuchiwani z powodu dobrodziejstwa wyświadczonego choremu człowiekowi, dzięki czemu został on uzdrowiony; [10] niech wam wszystkim i całemu ludowi Izraela będzie wiadomo, że w imieniu Jezusa Chrystusa z Nazaretu, którego wy ukrzyżowaliście, a którego Bóg wskrzesił z martwych, przez niego on stoi przed wami zdrowy. [11] On jest tym kamieniem odrzuconym przez was, budujących, który stał się kamieniem węgielnym. [12] I nie ma w nikim innym zbawienia. Nie ma bowiem pod niebem żadnego innego imienia danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni. [13] Gdy zobaczyli odwagę Piotra i Jana i zrozumieli, że są ludźmi nieuczonymi i prostymi, dziwili się. Rozpoznali również, że byli z Jezusem. [14] Widząc też, że stoi z nimi uzdrowiony człowiek, nie mogli nic przeciwko temu powiedzieć. [15] Rozkazali im więc opuścić Radę i naradzali się między sobą. [16] Mówili: Co zrobimy z tymi ludźmi? Bo to, że dokonali oczywistego cudu, wiadomo wszystkim mieszkańcom Jerozolimy i nie możemy temu zaprzeczyć. [17] Lecz żeby się to bardziej nie rozchodziło wśród ludzi, zabrońmy im pod groźbą mówić do kogokolwiek w to imię. [18] A przywoławszy ich, nakazali, aby w ogóle nie mówili ani nie nauczali w imię Jezusa. [19] Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli im: Rozsądźcie, czy to sprawiedliwe w oczach Boga bardziej was słuchać niż Boga. [20] My bowiem nie możemy nie mówić o tym, co widzieliśmy i słyszeliśmy. [21] A oni zagrozili im, a nie znajdując żadnej podstawy do ich ukarania, wypuścili ich ze względu na ludzi, bo wszyscy chwalili Boga za to, co się stało. [22] Człowiek bowiem, na którym dokonał się cud uzdrowienia, miał ponad czterdzieści lat.