Księga Psalmów 90,1-17
[90,1] Modlitwa Mojżesza, męża Bożego. Panie, ty byłeś naszą ucieczką z pokolenia na pokolenie. [2] Zanim zrodziły się góry, zanim ukształtowałeś ziemię i świat, od wieków na wieki ty jesteś Bogiem. [3] Obracasz człowieka w proch i mówisz: Wracajcie, synowie ludzcy. [4] Tysiąc lat bowiem w twoich oczach jest jak dzień wczorajszy, który minął, i jak straż nocna. [5] Porywasz ich jakby powodzią, są jak sen i jak trawa, która rośnie o poranku. [6] Rano kwitnie i rośnie, a wieczorem zostaje skoszona i usycha. [7] Giniemy bowiem od twego gniewu i jesteśmy przerażeni twoją zapalczywością. [8] Położyłeś przed sobą nasze nieprawości, nasze skryte grzechy w świetle twego oblicza. [9] Wszystkie nasze dni przemijają z powodu twego gniewu, nasze lata nikną jak westchnienie. [10] Liczbą naszych dni jest lat siedemdziesiąt, a jeśli sił starczy, lat osiemdziesiąt, a to, co w nich najlepsze, to tylko kłopot i cierpienie, bo szybko mijają, a my odlatujemy. [11] Któż zna srogość twego gniewu? Albo kto, bojąc się ciebie, zna twoją zapalczywość? [12] Naucz nas liczyć nasze dni, abyśmy przywiedli serce do mądrości. [13] Powróć, PANIE. Jak długo jeszcze? Zlituj się nad swymi sługami. [14] Nasyć nas z rana twoim miłosierdziem, abyśmy mogli się cieszyć i radować przez wszystkie nasze dni. [15] Spraw nam radość według dni, w których nas trapiłeś; według lat, w których zaznaliśmy zła. [16] Niech się ukaże twoim sługom twoje dzieło, a twoja chwała ich synom. [17] Niech dobroć PANA, naszego Boga, będzie z nami; i utwierdź wśród nas dzieło naszych rąk; utwierdź dzieło naszych rąk!