Synopsa Ewangelii [1-24 grudnia]
|
18 grudnia
wersetów do przeczytania: 151 |
E. Ostatni tydzień działalności Jezusa |
IV.a. Wtorek - ranek ♱ |
7. Przypowieść o uczcie weselnej |
| Mateusz 22,1-14 |
Marek |
Łukasz |
Jan |
| [1] A Jezus, odpowiadając, znowu mówił do nich w przypowieściach tymi słowy: [2] Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił wesele swemu synowi. [3] I posłał swe sługi, aby wezwali zaproszonych na wesele, ale oni nie chcieli przyjść. [4] Ponownie posłał inne sługi, mówiąc: Powiedzcie zaproszonym: Oto przygotowałem moją ucztę, zabito moje woły i tuczne zwierzęta i wszystko jest gotowe. Chodźcie na wesele. [5] Lecz oni zlekceważyli to i odeszli, jeden na swoje pole, a inny do swego kupiectwa; [6] A inni schwytali jego sługi, znieważyli ich i zabili. [7] Gdy król to usłyszał, rozgniewał się, a posławszy swoje wojska, wytracił tych morderców i spalił ich miasto. [8] Potem powiedział swoim sługom: Wesele wprawdzie jest gotowe, lecz zaproszeni nie byli godni. [9] Idźcie więc na rozstaje dróg i zaproście na wesele wszystkich, których spotkacie. [10] Wtedy słudzy ci wyszli na drogi i zgromadzili wszystkich, których spotkali, złych i dobrych. I sala weselna napełniła się gośćmi. [11] A gdy król wszedł, aby zobaczyć gości, ujrzał tam człowieka, który nie był ubrany w strój weselny. [12] I zapytał go: Przyjacielu, jak tu wszedłeś, nie mając stroju weselnego? A on zaniemówił. [13] Wtedy król powiedział sługom: Zwiążcie mu nogi i ręce, weźcie go i wrzućcie do ciemności zewnętrznych. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. [14] Wielu jest bowiem wezwanych, lecz mało wybranych. | | | |
8. Pytanie o podatki |
| Mateusz 22,15-22 |
Marek 12,13-17 |
Łukasz 20,20-26 |
Jan |
| [15] Wtedy faryzeusze odeszli i naradzali się, jak by go usidlić w mowie. [16] I posłali do niego swoich uczniów wraz z herodianami, którzy powiedzieli: Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdziwy i drogi Bożej w prawdzie nauczasz, i nie zważasz na nikogo. Nie oglądasz się bowiem na osobę ludzką. [17] Powiedz nam więc, jak ci się wydaje: Czy wolno płacić podatek cesarzowi, czy nie? [18] Ale Jezus poznał ich niegodziwość i powiedział: Czemu wystawiacie mnie na próbę, obłudnicy? [19] Pokażcie mi monetę podatkową. I podali mu grosz. [20] A on ich zapytał: Czyj to wizerunek i napis? [21] Odpowiedzieli mu: Cesarza. Wtedy powiedział im: Oddajcie więc cesarzowi to, co należy do cesarza, a Bogu to, co należy do Boga. [22] A gdy to usłyszeli, zdziwili się, zostawili go i odeszli. | [13] Potem posłali do niego niektórych z faryzeuszy i herodianów, aby go pochwycili w mowie. [14] Gdy przyszli, powiedzieli mu: Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdziwy i nie zważasz na nikogo. Nie oglądasz się bowiem na osobę ludzką, ale drogi Bożej w prawdzie uczysz. Czy wolno płacić podatek cesarzowi, czy nie? Mamy go płacić czy nie płacić? [15] A on poznał ich obłudę i powiedział do nich: Czemu wystawiacie mnie na próbę? Przynieście mi grosz, żebym mógł go zobaczyć. [16] I przynieśli mu. A on ich zapytał: Czyj to wizerunek i napis? Odpowiedzieli mu: Cesarza. [17] Wtedy Jezus im powiedział: Oddawajcie więc cesarzowi to, co należy do cesarza, a co należy do Boga – Bogu. I podziwiali go. | [20] Obserwowali go więc i posłali szpiegów, którzy udawali sprawiedliwych, aby go złapać za słowo, a potem wydać władzy i mocy namiestnika. [21] I zapytali go: Nauczycielu, wiemy, że dobrze mówisz i uczysz, i nie masz względu na osobę, lecz drogi Bożej w prawdzie nauczasz. [22] Czy wolno nam płacić podatek cesarzowi, czy nie? [23] Ale on, przejrzawszy ich podstęp, powiedział do nich: Czemu wystawiacie mnie na próbę? [24] Pokażcie mi grosz. Czyj nosi wizerunek i napis? I odpowiedzieli: Cesarza. [25] Wtedy on im powiedział: Oddajcie więc cesarzowi to, co należy do cesarza, a Bogu to, co należy do Boga. [26] I nie mogli go złapać za słowo w obecności ludu. Zdziwieni jego odpowiedzią, zamilkli. | |
9. Pytanie o zmartwychwstanie |
| Mateusz 22,23-33 |
Marek 12,18-27 |
Łukasz 20,27-38 |
Jan |
| [23] Tego dnia przyszli do niego saduceusze, którzy mówią, że nie ma zmartwychwstania, i pytali go: [24] Nauczycielu, Mojżesz powiedział: Jeśli ktoś umrze, nie mając dzieci, to jego brat ma ożenić się z jego żoną i wzbudzić potomstwo swemu bratu. [25] Było więc u nas siedmiu braci. Pierwszy ożenił się i umarł, a nie mając potomstwa, zostawił żonę swemu bratu. [26] Podobnie drugi i trzeci, aż do siódmego. [27] A w końcu po wszystkich umarła też ta kobieta. [28] Żoną którego z tych siedmiu będzie więc przy zmartwychwstaniu? Gdyż wszyscy ją mieli za żonę. [29] A Jezus im odpowiedział: Błądzicie, nie znając Pisma ani mocy Boga. [30] Przy zmartwychwstaniu bowiem ani nie będą się żenić, ani za mąż wychodzić, ale będą jak aniołowie Boga w niebie. [31] A co do zmartwychwstania umarłych, czy nie czytaliście, co wam zostało powiedziane przez Boga: [32] Ja jestem Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba? Bóg nie jest Bogiem umarłych, ale żywych. [33] A tłumy, słysząc to, zdumiewały się jego nauką. | [18] Potem przyszli do niego saduceusze, którzy mówią, że nie ma zmartwychwstania, i pytali go: [19] Nauczycielu, Mojżesz nam napisał, że jeśli czyjś brat umrze i pozostawi żonę, a nie pozostawi dzieci, to jego brat ma ożenić się z jego żoną i wzbudzić potomstwo swemu bratu. [20] Otóż było siedmiu braci. Pierwszy ożenił się i umarł, nie zostawiwszy potomstwa. [21] Potem ożenił się z nią drugi i umarł, lecz i ten nie zostawił potomstwa, tak samo trzeci. [22] I tak pojęło ją siedmiu braci, ale nie zostawili potomstwa. Na koniec, po wszystkich umarła i ta kobieta. [23] Przy zmartwychwstaniu więc, gdy powstaną, którego z nich będzie żoną? Bo siedmiu miało ją za żonę. [24] Na to Jezus im odpowiedział: Czyż nie dlatego błądzicie, że nie znacie Pisma ani mocy Boga? [25] Gdy bowiem zmartwychwstaną, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić, ale będą jak aniołowie w niebie. [26] A o umarłych, że będą wskrzeszeni, nie czytaliście w księdze Mojżesza, jak Bóg do niego z krzaka przemówił: Ja jestem Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba? [27] Bóg nie jest Bogiem umarłych, ale Bogiem żywych. Wy więc bardzo błądzicie. | [27] Wówczas przyszli niektórzy z saduceuszy, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i pytali go: [28] Nauczycielu, Mojżesz nam napisał: Jeśli czyjś brat umrze, mając żonę, a umrze bezdzietnie, to jego brat ma pojąć jego żonę i wzbudzić potomstwo swemu bratu. [29] Było więc siedmiu braci, z których pierwszy ożenił się i umarł bezdzietnie. [30] I ożenił się z nią drugi, lecz i ten umarł bezdzietnie. [31] Potem ożenił się z nią także trzeci, podobnie aż do siódmego, a nie zostawiwszy dzieci, poumierali. [32] W końcu umarła też ta kobieta. [33] Żoną którego z nich będzie więc przy zmartwychwstaniu? Siedmiu bowiem miało ją za żonę. [34] Wtedy Jezus im odpowiedział: Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą. [35] Lecz ci, którzy są uznani za godnych dostąpienia tamtego świata i powstania z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. [36] Nie mogą bowiem więcej umrzeć, bo są równi aniołom i będąc dziećmi zmartwychwstania, są dziećmi Bożymi. [37] A że umarli zmartwychwstaną, to i Mojżesz pokazał przy krzaku, gdy nazywa Pana Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba. [38] Bóg przecież nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych, bo dla niego wszyscy żyją. | |
10. Największe przykazanie |
| Mateusz 22,34-40 |
Marek 12,28-34 |
Łukasz 20,39-40 |
Jan |
| [34] Lecz gdy faryzeusze usłyszeli, że zamknął usta saduceuszom, zeszli się razem. [35] I jeden z nich, znawca prawa, wystawiając go na próbę, spytał: [36] Nauczycielu, które przykazanie w prawie jest największe? [37] A Jezus mu odpowiedział: Będziesz miłował Pana, swego Boga, całym swym sercem, całą swą duszą i całym swym umysłem. [38] To jest pierwsze i największe przykazanie. [39] A drugie jest do niego podobne: Będziesz miłował swego bliźniego jak samego siebie. [40] Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy. | [28] Podszedł jeden z uczonych w Piśmie i słysząc, że ze sobą rozmawiali oraz widząc, że im dobrze odpowiedział, zapytał go: Które przykazanie jest pierwsze ze wszystkich? [29] A Jezus mu odpowiedział: Pierwsze przykazanie ze wszystkich jest to: Słuchaj, Izraelu! Pan, nasz Bóg, Pan jest jeden. [30] Będziesz więc miłował Pana, swego Boga, całym swym sercem, całą swą duszą, całym swym umysłem i z całej swojej siły. To jest pierwsze przykazanie. [31] A drugie jest do niego podobne: Będziesz miłował swego bliźniego jak samego siebie. Nie ma innego przykazania większego od tych. [32] Wtedy powiedział mu uczony w Piśmie: Nauczycielu, zaprawdę dobrze powiedziałeś, że jeden jest Bóg i nie ma innego oprócz niego. [33] Miłować go całym sercem, całym umysłem, całą duszą i z całej siły i miłować bliźniego jak samego siebie znaczy więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary. [34] A Jezus, widząc, że mądrze odpowiedział, rzekł do niego: Niedaleko jesteś od królestwa Bożego. I nikt nie śmiał go więcej pytać. | [39] Wtedy niektórzy z uczonych w Piśmie odezwali się: Nauczycielu, dobrze powiedziałeś. [40] I nie śmieli go już o nic pytać. | |
11. Czyim synem jest Chrystus? |
| Mateusz 22,41-46 |
Marek 12,35-37 |
Łukasz 20,41-44 |
Jan |
| [41] A gdy faryzeusze byli zebrani, Jezus ich zapytał: [42] Co sądzicie o Chrystusie? Czyim jest synem? Odpowiedzieli mu: Dawida. [43] I powiedział im: Jakże więc Dawid w Duchu nazywa go Panem, mówiąc: [44] Powiedział Pan memu Panu: Siądź po mojej prawicy, aż położę twoich nieprzyjaciół jako podnóżek pod twoje stopy? [45] Jeśli więc Dawid nazywa go Panem, to jakże może być jego synem? [46] I nikt nie mógł mu odpowiedzieć ani słowa. Od tego też dnia nikt nie śmiał go więcej pytać. | [35] Nauczając w świątyni, Jezus zapytał: Jak to jest, że uczeni w Piśmie mówią, że Chrystus jest Synem Dawida? [36] Sam Dawid bowiem powiedział przez Ducha Świętego: Rzekł Pan memu Panu: Siądź po mojej prawicy, aż położę twoich nieprzyjaciół jako podnóżek pod twoje stopy. [37] Skoro sam Dawid nazywa go Panem, to jak może być jego synem? A wielki tłum chętnie go słuchał. | [41] On zaś powiedział do nich: Jak to jest, że mówią, iż Chrystus jest synem Dawida? [42] A sam Dawid mówi w Księdze Psalmów: Powiedział Pan memu Panu: Siądź po mojej prawicy; [43] Aż położę twoich nieprzyjaciół jako podnóżek pod twoje stopy. [44] Jeśli więc Dawid nazywa go Panem, to jakże może być jego synem? | |
12. Jezus potępia pychę |
| Mateusz 23,1-12 |
Marek 12,38-40 |
Łukasz 20,45-47 |
Jan |
| [1] Wtedy Jezus powiedział do tłumów i do swoich uczniów: [2] Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. [3] Czyńcie więc i przestrzegajcie wszystkiego, co nakazują wam przestrzegać, ale według ich uczynków nie postępujcie. Mówią bowiem, ale nie czynią. [4] Bo wiążą brzemiona ciężkie i nie do uniesienia i kładą je na barki ludzi, lecz sami nie chcą ich ruszyć nawet palcem. [5] A wszystkie swoje uczynki spełniają, aby ludzie ich widzieli. Poszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle swoich płaszczy. [6] Kochają też pierwsze miejsca na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach; [7] I pozdrowienia na rynkach, i aby ludzie nazywali ich: Rabbi, Rabbi! [8] Ale wy nie nazywajcie się Rabbi. Jeden bowiem jest wasz Mistrz, Chrystus, a wy wszyscy jesteście braćmi. [9] I nikogo na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem. Jeden bowiem jest wasz Ojciec, który jest w niebie. [10] Niech też was nie nazywają mistrzami, gdyż jeden jest wasz Mistrz, Chrystus. [11] Ale kto z was jest największy, będzie waszym sługą. [12] Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony. | [38] I mówił do nich w swoim nauczaniu: Strzeżcie się uczonych w Piśmie, którzy lubią chodzić w długich szatach i lubią pozdrowienia na rynkach; [39] I pierwsze krzesła w synagogach, i pierwsze miejsca na ucztach. [40] Pożerają oni domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci otrzymają surowszy wyrok. | [45] A gdy wszyscy ludzie słuchali, powiedział do swoich uczniów: [46] Strzeżcie się uczonych w Piśmie, którzy lubią chodzić w długich szatach, kochają pozdrowienia na rynkach, pierwsze krzesła w synagogach i pierwsze miejsca na ucztach. [47] Pożerają oni domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci otrzymają surowszy wyrok. | |
13. Siedem biada |
| Mateusz 23,13-36 |
Marek |
Łukasz |
Jan |
| [13] Lecz biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, bo zamykacie królestwo niebieskie przed ludźmi. Sami bowiem tam nie wchodzicie ani wchodzącym nie pozwalacie wejść. [14] Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, bo pożeracie domy wdów i dla pozoru odprawiacie długie modlitwy. Dlatego otrzymacie surowszy wyrok. [15] Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, bo obchodzicie morza i lądy, aby pozyskać jednego współwyznawcę, a gdy się nim stanie, czynicie go synem piekła dwa razy takim jak wy sami. [16] Biada wam, ślepi przewodnicy, którzy mówicie: Kto przysięga na świątynię, to nic nie znaczy, ale kto przysięga na złoto świątyni, jest związany przysięgą. [17] Głupi i ślepi! Cóż bowiem jest ważniejsze: złoto czy świątynia, która uświęca złoto? [18] A kto przysięga na ołtarz, to nic nie znaczy, lecz kto przysięga na ofiarę, która jest na nim, jest związany przysięgą. [19] Głupi i ślepi! Cóż bowiem jest ważniejsze: ofiara czy ołtarz, który uświęca ofiarę? [20] Kto więc przysięga na ołtarz, przysięga na niego i na to wszystko, co na nim leży. [21] A kto przysięga na świątynię, przysięga na nią i na tego, który w niej mieszka. [22] I kto przysięga na niebo, przysięga na tron Boga i na tego, który na nim zasiada. [23] Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, bo dajecie dziesięcinę z mięty, anyżu i kminku, a opuszczacie to, co ważniejsze w prawie: sąd, miłosierdzie i wiarę. To należało czynić i tamtego nie zaniedbywać. [24] Ślepi przewodnicy! Przecedzacie komara, a połykacie wielbłąda. [25] Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, bo oczyszczacie kubek i misę z zewnątrz, a wewnątrz pełne są zdzierstwa i niepowściągliwości. [26] Ślepy faryzeuszu, oczyść najpierw wnętrze kubka i misy, aby i to, co jest na zewnątrz, było czyste. [27] Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, bo jesteście podobni do grobów pobielanych, które z zewnątrz wydają się piękne, ale wewnątrz pełne są kości umarłych i wszelkiej nieczystości. [28] Tak i wy na zewnątrz wydajecie się ludziom sprawiedliwi, ale wewnątrz jesteście pełni obłudy i nieprawości. [29] Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, bo budujecie grobowce proroków i zdobicie nagrobki sprawiedliwych; [30] I mówicie: Gdybyśmy żyli za dni naszych ojców, nie bylibyśmy ich wspólnikami w przelewaniu krwi proroków. [31] A tak sami sobie wystawiacie świadectwo, że jesteście synami tych, którzy pozabijali proroków. [32] I wy dopełnijcie miary waszych ojców! [33] Węże, plemię żmijowe! Jakże będziecie mogli uniknąć potępienia ognia piekielnego? [34] Dlatego ja posyłam do was proroków, mędrców i uczonych w Piśmie. Niektórych z nich zabijecie i ukrzyżujecie, a niektórych ubiczujecie w waszych synagogach i będziecie ich prześladować od miasta do miasta; [35] Aby spadła na was wszelka krew sprawiedliwa przelana na ziemi, od krwi sprawiedliwego Abla aż do krwi Zachariasza, syna Barachiasza, którego zabiliście między świątynią a ołtarzem. [36] Zaprawdę powiadam wam: Spadnie to wszystko na to pokolenie. | | | |
14. Lament nad Jerozolimą |
| Mateusz 23,37-39 |
Marek |
Łukasz 13,34-35 |
Jan |
| [37] Jeruzalem, Jeruzalem, które zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy są do ciebie posłani! Ile razy chciałem zgromadzić twoje dzieci, tak jak kokoszka gromadzi swe kurczęta pod skrzydła, a nie chcieliście! [38] Oto wasz dom zostanie wam pusty. [39] Mówię wam bowiem: Odtąd nie ujrzycie mnie, aż powiecie: Błogosławiony, który przychodzi w imieniu Pana. | | [34] Jeruzalem, Jeruzalem, które zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy są do ciebie posłani. Ile razy chciałem zgromadzić twoje dzieci, tak jak kokoszka gromadzi swoje kurczęta pod skrzydła, a nie chcieliście! [35] Oto wasz dom zostanie wam pusty. Zaprawdę powiadam wam, że nie ujrzycie mnie, aż przyjdzie czas, gdy powiecie: Błogosławiony, który przychodzi w imieniu Pana. | |
15. Przykład ubogiej wdowy |
| Mateusz |
Marek 12,41-44 |
Łukasz 21,1-4 |
Jan |
| | [41] A siedząc naprzeciw skarbony, Jezus przypatrywał się, jak ludzie wrzucali do niej pieniądze. Wielu bogaczy wrzucało wiele. [42] Przyszła też pewna uboga wdowa i wrzuciła dwie drobne monety, czyli kwartnik. [43] Wtedy zawołał swoich uczniów i powiedział im: Zaprawdę powiadam wam, że ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy, którzy wrzucali do skarbony. [44] Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało, ale ona ze swego ubóstwa wrzuciła wszystko, co miała, całe swoje utrzymanie. | [1] A gdy spojrzał, zobaczył bogaczy wrzucających swoje ofiary do skarbony. [2] Zobaczył też pewną ubogą wdowę wrzucającą tam dwie drobne monety. [3] I powiedział: Prawdziwie mówię wam, że ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy. [4] Oni wszyscy bowiem wrzucili do darów Bożych z tego, co im zbywało, ale ona ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie. | |