Synopsa Ewangelii [1-24 grudnia]
|
15 grudnia
wersetów do przeczytania: 152 |
D. Trzeci rok działalności Jezusa („Rok sprzeciwu”) |
VIII. Działalność w Perei |
23. Przypowieść o sprytnym szafarzu |
| Mateusz |
Marek |
Łukasz 16,1-15 |
Jan |
| | | [1] Mówił też do swoich uczniów: Pewien bogaty człowiek miał szafarza, którego oskarżono przed nim, że trwoni jego dobra. [2] Zawołał go i powiedział: Cóż to słyszę o tobie? Zdaj sprawę z twego zarządzania, bo już więcej nie będziesz mógł zarządzać. [3] Wtedy szafarz powiedział sobie: Co ja zrobię, skoro mój pan pozbawia mnie zarządu? Kopać nie mogę, żebrać się wstydzę. [4] Wiem, co zrobię, żeby ludzie przyjęli mnie do swoich domów, gdy zostanę odsunięty od zarządzania. [5] Przywołał więc do siebie każdego z dłużników swego pana i zapytał pierwszego: Ile jesteś winien memu panu? [6] A on odpowiedział: Sto baryłek oliwy. I powiedział mu: Weź swój zapis, siadaj szybko i napisz pięćdziesiąt. [7] Potem zapytał drugiego: A ty ile jesteś winien? A on mu odpowiedział: Sto korców pszenicy. I powiedział mu: Weź swój zapis i napisz osiemdziesiąt. [8] I pochwalił pan niesprawiedliwego szafarza, że roztropnie postąpił. Bo synowie tego świata w swoim pokoleniu są roztropniejsi od synów światłości. [9] I ja wam mówię: Zyskujcie sobie przyjaciół mamoną niesprawiedliwości, aby, gdy ustaniecie, przyjęto was do wiecznych przybytków. [10] Kto jest wierny w najmniejszym, i w wielkim jest wierny, a kto w najmniejszym jest niesprawiedliwy, i w wielkim jest niesprawiedliwy. [11] Jeśli więc w niesprawiedliwej mamonie nie byliście wierni, któż wam powierzy to, co prawdziwe? [12] A jeśli w cudzym nie byliście wierni, któż wam da wasze własne? [13] Żaden sługa nie może dwom panom służyć, gdyż albo jednego będzie nienawidził, a drugiego miłował, albo jednego będzie się trzymał, a drugim wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i mamonie. [14] Słuchali tego wszystkiego również faryzeusze, którzy byli chciwi, i naśmiewali się z niego. [15] I powiedział im: Wy sami siebie usprawiedliwiacie przed ludźmi, ale Bóg zna wasze serca. To bowiem, co ludzie poważają, obrzydliwością jest w oczach Boga. | |
24. Dodatkowe nauki |
| Mateusz |
Marek |
Łukasz 16,16-18 |
Jan |
| | | [16] Prawo i Prorocy byli do Jana. Odtąd jest głoszone królestwo Boże i każdy się do niego gwałtem wdziera. [17] I łatwiej jest niebu i ziemi przeminąć, niż przepaść jednej kresce prawa. [18] Każdy, kto oddala swoją żonę i żeni się z inną, cudzołoży, a kto żeni się z oddaloną przez męża, cudzołoży. | |
25. Bogacz i Łazarz |
| Mateusz |
Marek |
Łukasz 16,19-31 |
Jan |
| | | [19] Był pewien bogaty człowiek, który ubierał się w purpurę i bisior i wystawnie ucztował każdego dnia. [20] Był też pewien żebrak, imieniem Łazarz, który leżał u jego wrót owrzodziały; [21] Pragnął on nasycić się okruchami, które spadały ze stołu bogacza. Nadto i psy przychodziły i lizały jego wrzody. [22] I umarł żebrak, i został zaniesiony przez aniołów na łono Abrahama. Umarł też bogacz i został pogrzebany. [23] A będąc w piekle i cierpiąc męki, podniósł oczy i ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. [24] Wtedy zawołał: Ojcze Abrahamie, zmiłuj się nade mną i poślij Łazarza, aby umoczył koniec swego palca w wodzie i ochłodził mi język, bo cierpię męki w tym płomieniu. [25] I powiedział Abraham: Synu, wspomnij, że za życia odebrałeś swoje dobro, podobnie jak Łazarz zło. A teraz on doznaje pociechy, a ty cierpisz męki. [26] I oprócz tego wszystkiego między nami a wami jest utwierdzona wielka przepaść, aby ci, którzy chcą stąd przejść do was, nie mogli, ani stamtąd przejść do nas. [27] A on powiedział: Proszę cię więc, ojcze, abyś posłał go do domu mego ojca. [28] Mam bowiem pięciu braci – niech im da świadectwo, żeby i oni nie przyszli na to miejsce męki. [29] Lecz Abraham mu powiedział: Mają Mojżesza i Proroków, niech ich słuchają. [30] A on odpowiedział: Nie, ojcze Abrahamie, lecz jeśli ktoś z umarłych przyjdzie do nich, będą pokutować. [31] I powiedział do niego: Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby ktoś zmartwychwstał, nie uwierzą. | |
26. Zgorszenie jednego z małych |
| Mateusz [18,6-7] |
Marek [9,42] |
Łukasz 17,1-2 |
Jan |
| [6] Kto zaś zgorszy jednego z tych małych, którzy we mnie wierzą, lepiej byłoby dla niego, gdyby zawieszono mu u szyi kamień młyński i utopiono go w morskiej głębinie. [7] Biada światu z powodu zgorszeń! Muszą bowiem przyjść zgorszenia, ale biada temu człowiekowi, przez którego przychodzi zgorszenie! | [42] A kto zgorszy jednego z tych małych, którzy we mnie wierzą, o wiele lepiej byłoby dla niego, gdyby zawieszono mu u szyi kamień młyński i wrzucono go do morza. | [1] I powiedział do uczniów: Nie jest możliwe, żeby nie przyszły zgorszenia, lecz biada temu, przez którego przychodzą! [2] Lepiej byłoby dla niego, gdyby zawieszono mu u szyi kamień młyński i wrzucono go do morza, niż żeby miał zgorszyć jednego z tych małych. | |
27. Przebaczenie |
| Mateusz [18,21-22] |
Marek |
Łukasz 17,3-4 |
Jan |
| [21] Wtedy Piotr podszedł do niego i zapytał: Panie, ile razy mam przebaczyć mojemu bratu, gdy zgrzeszy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy? [22] I odpowiedział mu Jezus: Nie mówię ci, że aż siedem razy, ale aż siedemdziesiąt siedem razy. | | [3] Miejcie się na baczności. Jeśli twój brat zgrzeszy przeciwko tobie, strofuj go, a jeśli żałuje, przebacz mu. [4] A jeśli siedem razy na dzień zgrzeszy przeciwko tobie i siedem razy w ciągu dnia zwróci się do ciebie, mówiąc: Żałuję tego – przebacz mu. | |
28. Wiara jak ziarno gorczycy |
| Mateusz [17,19-21] |
Marek |
Łukasz 17,5-6 |
Jan |
| [19] Wtedy uczniowie, podszedłszy do Jezusa, zapytali go na osobności: Czemu my nie mogliśmy go wypędzić? [20] A Jezus im odpowiedział: Z powodu waszej niewiary. Zaprawdę bowiem powiadam wam: Jeśli będziecie mieć wiarę jak ziarno gorczycy, powiecie tej górze: Przenieś się stąd na tamto miejsce, a przeniesie się. I nic nie będzie dla was niemożliwe. [21] Lecz ten rodzaj nie wychodzi inaczej, jak tylko przez modlitwę i post. | | [5] I powiedzieli apostołowie do Pana: Dodaj nam wiary. [6] A Pan odpowiedział: Gdybyście mieli wiarę jak ziarno gorczycy i powiedzielibyście temu drzewu morwy: Wyrwij się z korzeniem i przesadź się do morza, usłuchałoby was. | |
29. Sługa nieużyteczny |
| Mateusz |
Marek |
Łukasz 17,7-10 |
Jan |
| | | [7] Kto z was, mając sługę, który orze albo pasie, powie mu, gdy wróci z pola: Chodź i usiądź za stołem? [8] Czy nie powie mu raczej: Przygotuj mi kolację, przepasz się i usługuj mi, aż się najem i napiję, a potem i ty będziesz jadł i pił? [9] Czy dziękuje słudze, że zrobił to, co mu nakazano? Nie wydaje mi się. [10] Także i wy, gdy zrobicie wszystko, co wam nakazano, mówcie: Sługami nieużytecznymi jesteśmy. Zrobiliśmy to, co powinniśmy byli zrobić. | |
30. Nadejście królestwa Bożego |
| Mateusz [24,23-27] |
Marek [13,21-23] |
Łukasz 17,20-25 |
Jan |
| [23] Jeśli wtedy ktoś wam powie: Oto tu jest Chrystus, albo: Jest tam – nie wierzcie. [24] Powstaną bowiem fałszywi Chrystusowie i fałszywi prorocy i będą czynić wielkie znaki i cuda, żeby zwieść, o ile można, nawet wybranych. [25] Oto wam przepowiedziałem. [26] Jeśli więc wam powiedzą: Oto jest na pustyni – nie wychodźcie; Oto wewnątrz domu – nie wierzcie. [27] Jak bowiem błyskawica pojawia się na wschodzie i jest widoczna aż na zachodzie, tak będzie z przyjściem Syna Człowieczego. | [21] Jeśli wtedy ktoś wam powie: Oto tu jest Chrystus, albo: Oto tam jest – nie wierzcie. [22] Powstaną bowiem fałszywi Chrystusowie i fałszywi prorocy i będą czynić znaki i cuda, aby zwieść, o ile można, nawet wybranych. [23] Wy więc uważajcie. Wszystko wam przepowiedziałem. | [20] Zapytany zaś przez faryzeuszy, kiedy przyjdzie królestwo Boże, odpowiedział im: Królestwo Boże nie przyjdzie dostrzegalnie. [21] I nie powiedzą: Oto tu, albo: Oto tam jest. Królestwo Boże bowiem jest wewnątrz was. [22] A do uczniów powiedział: Przyjdzie czas, kiedy będziecie pragnęli zobaczyć jeden z dni Syna Człowieczego, ale nie zobaczycie. [23] I powiedzą wam: Oto tu, albo: Oto tam jest. Nie chodźcie tam ani nie idźcie za nimi. [24] Bo jak błyskawica, gdy zabłyśnie, świeci od jednego krańca nieba aż po drugi, tak będzie i z Synem Człowieczym w jego dniu. [25] Ale najpierw musi wiele cierpieć i zostać odrzucony przez to pokolenie. | |
31. Jak za dni Noego |
| Mateusz [24,37-39] |
Marek |
Łukasz 17,26-27 |
Jan |
| [37] A jak było za dni Noego, tak będzie z przyjściem Syna Człowieczego. [38] Jak bowiem za tych dni przed potopem jedli i pili, żenili się i za mąż wydawali aż do tego dnia, w którym Noe wszedł do arki; [39] I nie spostrzegli się, aż przyszedł potop i zabrał wszystkich – tak będzie i z przyjściem Syna Człowieczego. | | [26] A jak było za dni Noego, tak będzie i za dni Syna Człowieczego: [27] Jedli, pili, żenili się i za mąż wychodziły aż do dnia, w którym Noe wszedł do arki; i nastał potop, i wszystkich wytracił. | |
32. Jak za dni Lota |
| Mateusz |
Marek |
Łukasz 17,28-32 |
Jan |
| | | [28] Podobnie jak działo się za dni Lota: jedli, pili, kupowali, sprzedawali, sadzili, budowali; [29] Lecz tego dnia, gdy Lot wyszedł z Sodomy, spadł z nieba deszcz ognia i siarki i wszystkich wytracił. [30] Tak też będzie w dniu, kiedy Syn Człowieczy się objawi. [31] Tego dnia, jeśli ktoś będzie na dachu, a jego rzeczy w domu, niech nie schodzi, aby je zabrać, a kto będzie na polu, niech również nie wraca. [32] Pamiętajcie żonę Lota. | |
33. Kto starci życie zyska je |
| Mateusz [10,39] |
Marek |
Łukasz 17,33 |
Jan |
| [39] Kto znajdzie swoje życie, straci je, a kto straci swoje życie z mego powodu, znajdzie je. | | [33] Kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto je straci, zachowa je. | |
34. Niektórzy zabrani, niektórzy pozostawieni |
| Mateusz [24,40-43] |
Marek |
Łukasz 17,34-36 |
Jan |
| [40] Wtedy dwóch będzie w polu, jeden będzie wzięty, a drugi zostawiony. [41] Dwie będą mleć na żarnach, jedna będzie wzięta, a druga zostawiona. [42] Czuwajcie więc, ponieważ nie wiecie, o której godzinie wasz Pan przyjdzie. [43] A to wiedzcie, że gdyby gospodarz wiedział, o jakiej porze ma przyjść złodziej, czuwałby i nie pozwoliłby włamać się do swego domu. | | [34] Mówię wam: Tej nocy dwóch będzie w jednym łóżku, jeden będzie wzięty, a drugi zostawiony. [35] Dwie będą mleć razem, jedna będzie wzięta, a druga zostawiona. [36] Dwaj będą na polu, jeden będzie wzięty, a drugi zostawiony. | |
35. Padlina i orły |
| Mateusz [24,28] |
Marek |
Łukasz 17,37 |
Jan |
| [28] Bo gdzie jest padlina, tam się zgromadzą i orły. | | [37] I pytali go: Gdzie, Panie? A on im powiedział: Gdzie jest ciało, tam zgromadzą się i orły. | |
36. Przypowieść o upartej wdowie |
| Mateusz |
Marek |
Łukasz 18,1-8 |
Jan |
| | | [1] Opowiedział im też przypowieść o tym, że zawsze należy się modlić i nie ustawać; [2] Mówiąc: W pewnym mieście był sędzia, który Boga się nie bał i z człowiekiem się nie liczył. [3] Była też w tym mieście wdowa, która przychodziła do niego i mówiła: Pomścij moją krzywdę na moim przeciwniku. [4] On przez długi czas nie chciał, lecz potem powiedział sobie: Chociaż Boga się nie boję i z człowiekiem się nie liczę; [5] To jednak, ponieważ naprzykrza mi się ta wdowa, pomszczę jej krzywdę, aby już nie przychodziła i nie zadręczała mnie. [6] I powiedział Pan: Słuchajcie, co mówi niesprawiedliwy sędzia. [7] A Bóg, czy nie pomści krzywdy swoich wybranych, którzy wołają do niego we dnie i w nocy, chociaż długo zwleka w ich sprawie? [8] Mówię wam, że szybko pomści ich krzywdę. Lecz czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie? | |
37. Przypowieść o faryzeuszu i celniku |
| Mateusz |
Marek |
Łukasz 18,9-14 |
Jan |
| | | [9] Powiedział też do tych, którzy ufali sobie, że są sprawiedliwi, a innych mieli za nic, taką przypowieść: [10] Dwóch ludzi weszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz, a drugi celnik. [11] Faryzeusz stanął i tak się w sobie modlił: Dziękuję ci, Boże, że nie jestem jak inni ludzie, zdziercy, niesprawiedliwi, cudzołożnicy albo jak i ten celnik. [12] Poszczę dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co mam. [13] A celnik, stojąc z daleka, nie chciał nawet oczu podnieść ku niebu, ale bił się w piersi, mówiąc: Boże, bądź miłosierny mnie grzesznemu. [14] Mówię wam, że raczej ten odszedł do swego domu usprawiedliwiony, a nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony. | |
IX. Powrót do Judei by wskrzesić Łazarza |
1. Jezus dowiaduje się o chorobie Łazarza |
| Mateusz |
Marek |
Łukasz |
Jan 11,1-16 |
| | | | [1] A był chory pewien człowiek, Łazarz z Betanii, z miasteczka Marii i jej siostry Marty. [2] A to była ta Maria, która namaściła Pana maścią i wycierała jego nogi swoimi włosami. Jej to brat, Łazarz, chorował. [3] Siostry więc posłały do niego wiadomość: Panie, oto ten, którego miłujesz, choruje. [4] A gdy Jezus to usłyszał, powiedział: Ta choroba nie jest na śmierć, ale na chwałę Bożą, aby przez nią był uwielbiony Syn Boży. [5] Jezus zaś miłował Martę i jej siostrę, i Łazarza. [6] A gdy usłyszał, że choruje, został jeszcze dwa dni w miejscu, w którym przebywał. [7] Lecz potem powiedział do swoich uczniów: Chodźmy znowu do Judei. [8] Uczniowie mu powiedzieli: Mistrzu, Żydzi dopiero co usiłowali cię ukamienować, a znowu tam idziesz? [9] Jezus odpowiedział: Czyż dzień nie ma dwunastu godzin? Jeśli ktoś chodzi we dnie, nie potknie się, bo widzi światłość tego świata. [10] A jeśli ktoś chodzi w nocy, potknie się, bo nie ma w nim światłości. [11] To powiedział, a potem dodał: Łazarz, nasz przyjaciel, śpi, ale idę, aby obudzić go ze snu. [12] Wtedy jego uczniowie powiedzieli: Panie, jeśli śpi, będzie zdrowy. [13] Ale Jezus mówił o jego śmierci, lecz oni myśleli, że mówił o zaśnięciu zwykłym snem. [14] Wówczas Jezus powiedział im otwarcie: Łazarz umarł. [15] I ze względu na was raduję się, że mnie tam nie było, abyście uwierzyli. Ale chodźmy do niego. [16] Wtedy Tomasz, zwany Didymos, powiedział do współuczniów: Chodźmy i my, aby z nim umrzeć. |
2. Jezus wskrzesza Łazarza |
| Mateusz |
Marek |
Łukasz |
Jan 11,17-53 |
| | | | [17] Kiedy Jezus przyszedł, zastał go już cztery dni leżącego w grobie. [18] A Betania była niedaleko Jerozolimy, w odległości około piętnastu stadiów. [19] A wielu Żydów przyszło do Marty i Marii, aby je pocieszyć po stracie brata. [20] Gdy Marta usłyszała, że Jezus nadchodzi, wybiegła mu naprzeciw. Ale Maria siedziała w domu. [21] I powiedziała Marta do Jezusa: Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł. [22] Ale i teraz wiem, że Bóg da tobie, o cokolwiek go poprosisz. [23] Jezus jej odpowiedział: Twój brat zmartwychwstanie. [24] Marta mu powiedziała: Wiem, że zmartwychwstanie przy zmartwychwstaniu w dniu ostatecznym. [25] I powiedział do niej Jezus: Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we mnie wierzy, choćby i umarł, będzie żył. [26] A każdy, kto żyje i wierzy we mnie, nigdy nie umrze. Czy wierzysz w to? [27] Odpowiedziała mu: Tak, Panie. Ja uwierzyłam, że ty jesteś Chrystusem, Synem Bożym, który miał przyjść na świat. [28] A to powiedziawszy, poszła i potajemnie zawołała swoją siostrę Marię, i powiedziała: Jest tu Nauczyciel i woła cię. [29] Gdy tylko ona to usłyszała, zaraz wstała i poszła do niego. [30] A Jezus jeszcze nie wszedł do miasteczka, lecz był na tym miejscu, gdzie Marta wyszła mu naprzeciw. [31] Wtedy Żydzi, którzy byli z nią w domu i pocieszali ją, widząc, że Maria szybko wstała i wyszła, poszli za nią, mówiąc: Idzie do grobu, aby tam płakać. [32] A gdy Maria przyszła tam, gdzie był Jezus, ujrzała go, przypadła mu do nóg i powiedziała: Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł. [33] Kiedy Jezus zobaczył ją płaczącą i płaczących Żydów, którzy z nią przyszli, rozrzewnił się w duchu i zasmucił się. [34] I zapytał: Gdzie go położyliście? Odpowiedzieli mu: Panie, chodź i zobacz. [35] I Jezus zapłakał. [36] Wtedy Żydzi powiedzieli: Patrzcie, jak go miłował. [37] A niektórzy z nich mówili: Czyż ten, który otworzył oczy ślepego, nie mógł sprawić, aby on nie umarł? [38] Jezus zaś ponownie się rozrzewnił i przyszedł do grobu. Była to jaskinia, a u jej wejścia był położony kamień. [39] I powiedział Jezus: Usuńcie ten kamień. Powiedziała do niego Marta, siostra zmarłego: Panie, już cuchnie, bo od czterech dni leży w grobie. [40] Jezus jej rzekł: Czyż nie powiedziałem ci, że jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą? [41] Wtedy usunęli kamień z miejsca, gdzie był położony zmarły. Jezus zaś podniósł oczy w górę i powiedział: Ojcze, dziękuję ci, że mnie wysłuchałeś. [42] A ja wiedziałem, że mnie zawsze wysłuchujesz, ale powiedziałem to ze względu na stojących wokoło ludzi, aby uwierzyli, że ty mnie posłałeś. [43] Gdy to powiedział, zawołał donośnym głosem: Łazarzu, wyjdź na zewnątrz! [44] I wyszedł ten, który umarł, mając ręce i nogi powiązane opaskami, a twarz obwiązaną chustką. Powiedział do nich Jezus: Rozwiążcie go i pozwólcie mu odejść. [45] Wielu więc z Żydów, którzy przyszli do Marii i widzieli to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w niego. [46] Lecz niektórzy z nich odeszli do faryzeuszy i powiedzieli im, co Jezus uczynił. [47] Wtedy naczelni kapłani i faryzeusze zebrali się na naradę i mówili: Co zrobimy? Bo ten człowiek czyni wiele cudów. [48] Jeśli go tak zostawimy, wszyscy uwierzą w niego i przyjdą Rzymianie, i zabiorą nam to nasze miejsce i naród. [49] A jeden z nich, Kajfasz, który był tego roku najwyższym kapłanem, powiedział do nich: Wy nic nie wiecie; [50] I nie bierzecie pod uwagę, że pożyteczniej jest dla nas, żeby jeden człowiek umarł za lud, a żeby cały ten naród nie zginął. [51] A nie mówił tego sam od siebie, ale będąc tego roku najwyższym kapłanem, prorokował, że Jezus miał umrzeć za ten naród; [52] A nie tylko za ten naród, ale też po to, aby zgromadzić w jedno rozproszone dzieci Boże. [53] Od tego więc dnia naradzali się wspólnie nad tym, aby go zabić. |
3. Jezus znów się wycofuje |
| Mateusz |
Marek |
Łukasz |
Jan 11,54 |
| | | | [54] A Jezus już nie chodził jawnie wśród Żydów, ale odszedł stamtąd do krainy, która leży w pobliżu pustyni, do miasta zwanego Efraim, i tam mieszkał ze swoimi uczniami. |