Słowo "demon" lub "diabeł" (jak się czasami tłumaczy) pochodzi z greckiego słowa daimon i daimonion. Jest to powszechnie używane w Ewangelii określenie duchowych istot zepsutych i wrogich zarówno wobec Boga jak i człowieka, których ofiary egzorcyzmował Jezus w czasie swojej ziemskiej służby. Demony to upadłe anioły, istoty nieśmiertelne, służące Szatanowi (Jezus nazywał Belzebuba - ich przywódcę Szatanem, Mt 12:24-29). Po przyłączeniu się do buntu Szatana demony zostały usunięte z nieba i poza nim mają oczekiwać sądu ostatecznego (2 P 2:4; Jud 6). Ich umysły stale sprzeciwiają się Bogu, szlachetności, prawdzie, królestwu Chrystusa oraz dobru ludzi. Ich władza i swoboda działania jest autentyczna, ale ograniczona. W obrazowym stwierdzeniu Kalwina demony "gdziekolwiek pójdą ciągną za sobą swoje łańcuchy" i zawsze towarzyszy im świadomość, że nigdy nie zdołają pokonać Boga.

Intensywność inwazji demonów wśród ludzi w czasach Chrystusa była szczególnie duża, nieporównywalna z czasami Starego Testamentu, jak i pozostałymi okresami. Była to niewątpliwie rozpaczliwa walka Szatana z Chrystusem o królestwo (Mt 12:29). Demony są inteligentne i silne (Mk 1:24; 9:17-27), wywołują lub wykorzystują fizyczne lub psychiczne choroby (Mk 5:1-15; 9:17, 18; Łk 11:14). Uznają Chrystusa i obawiają się Go, kiedyś przecież mu podlegały (Mk 1:25; 3:11, 12; 9:25), jednak pozbycie się ich wymaga dużego wysiłku modlitewnego (Mk 9:29).

Chrystus upoważnił i dał moc dwunastu, i siedemdziesięciu do wypędzania demonów w Jego imię (tj. dzięki Jego mocy, Łk 9:1; 10:17). Opierając się na tych fragmentach Biblii niektórrzy duchowni praktykują egzorcyzmy po dziś dzień. Kościół Luterański w 17. wieku zniósł egzorcyzmy powodowany przekonaniem, że zwycięstwo Chrystusa nad Szatanem wyeliminowało inwazję demonów na zawsze, jednak prognozy te okazały się przedwczesne.

Armia demonów Szatana używa szeregu subtelnych strategii, różnorodnych form oszustwa i zniechęcenia. Stawianie im oporu jest taktyką wojny duchowej (Ef 6:10-18). Mimo że demony mogą powodować szereg problemów u nawróconych, w których mieszka Duch Święty, nie są jednak w stanie zmienić ostatecznego Bożego celu - zbawienia wybranych i nie mogą uniknąć swego wiecznego udręczenia. Jako że diabeł jest Bożym diabłem (jak to ujął Luter), dlatego też demony są Bożymi demonami, pokonanymi wrogami (Kol 2:15), których ograniczona władza dopuszczona jest po to, by poprzez stawianie im czoła przez Lud Boży wspierać postęp chwały Bożej.