"OTO MOJE IMIĘ" - BOŻE SAMOOBJAWIENIE

We współczesnym świecie imię jest zaledwie identyfikacyjną etykietą, nie ujawniającą niczego o osobie, do której należy. Biblijne imiona mają natomiast swoje korzenie w szeroko rozpowszechnionej tradycji, opierającej się na przekonaniu, że imię jest źródłem istotnych informacji, dotyczących osoby, która je nosi. Stary Testament nieustannie świętuje to, że Bóg dał poznać swoje imię Izraelowi. W Psalmach wielokrotnie wysławiane jest imię Pańskie (Ps 8:1, 113: 1-3; 145:1, 2; 148:5,13). Imię oznacza tutaj samego Boga, objawiającego się słowem i czynem. Najistotniejszym elementem tego samoobjawienia jest imię, którym Bóg zezwolił Izraelowi przywoływać się; potocznie brzmi ono dla Żydów Jahwe, jak wymawiają współcześni teologowie, lub Jehova jak czasami się pisze.

Bóg wyjawił to imię Mojżeszowi, gdy przemawiał do niego z krzaka, który płonął, ale się nie spalił. Początkowo Bóg określił się jako Bóg, który przez przymierze związał się z patriarchami (Rdz 17:14), gdy następnie Mojżesz zapytał, co ma powiedzieć swemu ludowi, gdy ten zapyta o imię Boga (starożytni zakładali, że modlitwa może zostać wysłuchana tylko wtedy, gdy jej adresat jest poprawnie nazwany), Bóg najpierw odpowiedział "JESTEM, KTÓRY JESTEM", następnie skrócił to do "JESTEM". Imię "Jahwe" ("Pan") brzmi po hebrajsku jak "ja jestem". Bóg ostatecznie określił się jako "Pan Bóg twoich ojców" (Wj 3:15,16).

Imię Boga we wszystkich swoich odmianach jest proklamacją Jego wiecznej, samopodtrzymującej się, samostanowiącej i najwyższej rzeczywistości - nadnaturalnej formy egzystencji, której znakiem był płonący krzew (Wj 3:2). Jest on również symbolem niewyczerpanej Bożej energii życiowej. W określeniu "Jahwe" czy "Moje imię na wieki" (Wj 3:15), Bóg uzmysławia swojemu ludowi, że zawsze powinien uważać go za żyjącego, panującego i potężnego Króla, o czym świadczył płonący krzew.

Mojżesz poprosił potem Boga, aby ukazał mu swoją chwałę. W odpowiedzi Bóg wyjawił mu Swoje "imię": "Panie, Panie, Boże miłosierny i łaskawy, nieskory do gniewu, bogaty w łaskę i wierność. Zachowujący łaskę dla tysięcy, odpuszczający winę, występek i grzech, nie pozostawiający w żadnym razie bez kary" (Wj 34:6,7). Za pośrednictwem płonącego krzewu Bóg odniósł się do pytania o naturę Swego istnienia i Swoich działań. Owo fundamentalne ujawnienie Swego moralnego charakteru odbija się echem w późniejszych fragmentach Biblii (Ne 9:17; Ps 86:15; Jon 2:13; J 4:2). Objawienia te są składową częścią Bożego "imienia", Jego ujawnienia Swej natury, za co należy mu się cześć i chwała na wieki.

W Nowym Testamencie słowa i działania Jezusa, wcielonego syna Bożego, stanowią pełne objawienie umysłu, charakteru i celów Boga Ojca (J 14:9-11; 1:18). "Święć się imię Twoje" w Modlitwie Pańskiej (Mt 6:9) wyraża pragnienie, aby Bóg był czczony i wysławiany tak, jak zasługuje na to cała wspaniałość Jego objawienia.