Parafia: Kościół Dobrego Pasterza Warszawie


Sumienie to wrodzona zdolność naszego umysłu do narzucania sobie sądów moralnych, do akceptowania lub nieakceptowania własnych zachowań, myśli, planów. Sumienie, które mówi nam, że złe uczynki należy odpokutować składa się z dwóch elementów: świadomości tego, co dobre i złe oraz zdolności do zastosowania prawa i norm w konkretnych sytuacjach. Sumienie ciągle nas ocenia i to według najwyższych znanych nam standardów. Stąd można je określić jako Boży głos w duszy i w pewnym sensie tak jest.

Paweł powiedział, że Bóg wypisał wiedzę o Swym prawie w każdym ludzkim sercu (Rz 2:14,15), co potwierdza doświadczenie. Sumienie może niekiedy być wprowadzone w błąd i zło może odbierać jako dobro lub może stać się zatwardziałe i niewrażliwe na skutek powtarzania grzechu (1 Tm 4:2). Sądy sumienia mogą być przyjęte jako Boże tylko wtedy, gdy zgodne są z Bożą prawdą i prawem wyłożonym w Biblii. Sumienie musi posiadać wiedzę, by wydawać sądy w duchu biblijnym.

Przesądy lub skrupuły mogą prowadzić do błędnej oceny sytuacji i poczytywania za grzeszne tego, co w oczach Boga wcale takie nie jest. Dla takiego "słabego" sumienia (Rz 14:1, 2:1 Kor 8:7,12) grzechem jest przeciwstawienie się sobie i czynienie tego, co błędnie uważane jest za złe (Rz 14:23). Tych, którzy mają słabe sumienie nigdy nie należy zmuszać lub nakłaniać do tego, co mogłoby zniszczyć ich delikatne sumienie.

Wzorem do naśladowania, przekazanym nam przez Nowy Testament jest sumienie wolne od winy i zdolne do prowadzenia nas ku świętości. Sumienie może być uwolnione od winy tylko dzięki potędze Chrystusowej krwi. Z chwilą jego oczyszczenia i utwierdzenia w wolności dzięki darowi usprawiedliwienia, sumienie ma możliwość wzrostu poprzez zgłębianie prawdy biblijnej i dzięki łasce działającej w życiu Chrześcijanina.

© Kościół Dobrego Pasterza 2006-2007