Parafia: Kościół Dobrego Pasterza Warszawie


Doktryna usprawiedliwienia - naczelne hasło Reformacji stanowiła dla Pawła sedno Ewangelii (Rz 1:17; 3:21-5:21; Ga 2:15-5:1), kształtujące jego przesłanie (Dz 13:38, 39) oraz miłość do Boga (2 Kor 5:13-21). Wprawdzie pozostali autorzy Ewangelii również byli głosicielami tej doktryny to jednak kategorie i pojęcia, które protestanci przyjęli i których bronili przez prawie pięć wieków zostały przejęte w głównej mierze od Pawła.

Usprawiedliwienie jest aktem Bożego przebaczenia grzesznikom i zaakceptowania ich jako sprawiedliwych ze względu na Chrystusa. W ten sposób Bóg na zawsze przywraca zerwaną z nim uprzednio więź. Usprawiedliwienie jest obdarowaniem przez Boga, akceptacją ze względu na Chrystusa (2 Kor 5:21).

Akt Bożego usprawiedliwienia może budzić pewne wątpliwości gdyż ogłaszanie grzeszników sprawiedliwymi wydaje się stać w sprzeczności z Bożym prawem (Pwt 25:1; Rz 17:15). Niemniej jednak jest to sprawiedliwy sąd gdyż opiera się na sprawiedliwości Chrystusa. Chrystus, "ostatni Adam" (1 Kor 15:45) - nasz przedstawiciel działający w imieniu ludzi - będąc posłuszny prawu, które obowiązywało ludzi, a także ponosząc karę za bezprawie na jakie my zasługiwaliśmy - uprawomocnił nasze usprawiedliwienie. Opiera się ono na właściwych podstawach (Rz 3:25, 26; 1J 1:9), na sprawiedliwości Chrystusa, którą zostaliśmy obdarowani (Rz 5:18, 19).

Boża decyzja o usprawiedliwieniu jest w istocie Sądem Ostatecznym, dotyczącym tego, gdzie spędzimy wieczność, przeniesionym do teraźniejszości i ogłoszonym tu i teraz. Jest to sąd dotyczący naszego przeznaczenia w wieczności, którego Bóg nigdy nie zmieni niezależnie od tego jak bardzo Szatan będzie o to zabiegał (Za 3:1; Rz 8:33, 34; Ap 12:10). Być usprawiedliwionym oznacza bezpieczeństwo na wieczność (Rz 5:1-5; 8:30).

Koniecznym środkiem do usprawiedliwienia jest osobista wiara w Jezusa Chrystusa, jako ukrzyżowanego Zbawiciela i zmartwychwstałego Pana (Rz 4:23-25; 10:8-13). Wiara jest niezbędna gdyż to, co zasługuje w nas na zbawienie jest w całości z Chrystusa. Oddając się w wierze Jezusowi otrzymujemy od Niego w darze usprawiedliwienie, jak to zreformowani nauczyciele często ujmowali w akcie "zamykania się w Chrystusie", otrzymujemy Boskie przebaczenie i akceptację, której gdzie indziej nie znajdziemy (Ga 2:15, 16; 3:24).

Według teologii katolickiej pojęcie uświęcenia zawiera się w definicji usprawiedliwienia, które traktowane jest raczej jako proces, a nie jednorazowa decyzja, zakłada się również, że nie tylko wiara, ale i dobre uczynki przyczyniają się do naszego usprawiedliwienia przed Bogiem. Katolicy traktują chrzest jako udzielenie łaski uświęcającej, która od momentu chrztu nas usprawiedliwia. Potem zaś, z pomocą sakramentu pokuty, mamy możność ubogacić się poprzez dobre uczynki i dzięki temu zabezpieczyć sobie usprawiedliwienie, jeśli z powodu grzechu śmiertelnego utraciliśmy tę początkową Bożą akceptację. Nasze zasługi wprawdzie nie zobowiązują Boga automatycznie do udzielenia nam łaski, to jednak stwarzają naturalne warunki do jej otrzymania. Z katolickiego punktu widzenia wierzący ma wpływ na swoje zbawienie z pomocą łaski płynącej od Chrystusa poprzez system kościelnych sakramentów. Zwolennicy Reformacji podkreślają, że takie spojrzenie na zbawienie podcina poczucie bezpieczeństwa, które może płynąć tylko z niczym niezasłużonej przez nas łaski. Paweł wszak wykazał, że wszyscy ludzie nawet najpobożniejsi są grzeszni i niezależnie od swych zasług potrzebują usprawiedliwienia, by być zbawionym. Usprawiedliwienie, które wymaga dopełnienia przez człowieka nie jest prawdziwym usprawiedliwieniem.

© Kościół Dobrego Pasterza 2006-2007