BOSKĄ ŚWIĘTOŚCIĄ I SPRAWIEDLIWOŚĆIĄ
Pismo nazywając Boga "świętym" lub poszczególne osoby Trójcy Świętej "świętymi" (Kpl 1:44, 45; Joz 24:19; l Sm 2:2; Ps 99:9; Iz l:4; 6:3; 41:14, 16, 20; 57:15; Ez: 39:7; Am 4:2; J 17:11; Dz 5:3, 4, 32; Ap 15:4), daje do zrozumienia, że określenie to dotyczy wszystkich cech Boga, które oddzielają nas od Niego, czyniąc Go obiektem naszego podziwu, uwielbienia, jak i źródłem strachu. Termin ten oddaje całe bogactwo Bożej, transcendentalnej natury i doskonałości moralnej; wyraża wszystkie Jego cechy, podkreślając "boskość" Boga pod każdym względem. Najważniejszą prawdą jednak jest to, że Boża doskonałość nie znosi żadnej formy grzechu (Ha 1:13) i nawołuje grzeszników do nieustannego samoponiżania w Jego obecności (Iz 6:5).
Sprawiedliwość, która oznacza czynienie w każdych okolicznościach tego, co słuszne, jest jednym z przejawów Bożej świętości. Bóg daje wyraz swej sprawiedliwości jako prawodawca, sędzia i jako Ten, który dotrzymuje obietnicy i wybacza grzechy. Jego prawo moralne, które wymaga zachowań podobnych do Jego własnych jest "święte i sprawiedliwe i dobre" (Rz 7:12), Bóg sądzi sprawiedliwie zgodnie z tym, na co kto zasługuje (Rdz 18:25, Ps 7:1 l. 96:13; Dz 17:31), Jego gniew, Jego czynna sędziowska wrogość wobec grzechu jest właśnie przejawem Bożej świętości (Rz 2:5-16), a jego szczególne wyroki (kary) są godne chwały (Ap 16:5, 7; 19: 1-4). Gdy Bóg wypełnia Swoje zobowiązania wynikające z przymierza, działając na rzecz zbawienia Swego ludu, to jest to akt Jego prawości i sprawiedliwości (Iz 51:5,6; 56: l; 63:1; l J 1:9). Bóg usprawiedliwiając grzeszników przez wiarę w Chrystusa czyni to na podstawie sprawiedliwości, dokonanej za sprawą osoby Chrystusa, który poniósł karę za nasze grzechy. Boża usprawiedliwiająca łaska jest świadectwem całkowitej i doskonałej Bożej sprawiedliwości (Rz 3:25,26), a nasze usprawiedliwienie jest prawnie uzasadnione.
Jan mówiąc obrazowo, że Bóg jest "światłem", że nie ma w Nim żadnej ciemności, potwierdza tym samym Bożą świętość i czystość, która uniemożliwia wspólnotę pomiędzy Nim a rozmyślnie grzeszącymi i wymaga od Chrześcijan, aby dążenie do świętości i prawości było głównym celem ich życia (l J 1:5-2:1; 2 Kor 6:14-7:1; Hbr 12:10-17). Wezwanie skierowane do wiernych, którzy się odrodzili i którym przebaczono, by ćwiczyli się w świętości podobnej i miłej Bogu, jest stale obecne zarówno w Nowym jaki Starym Testamencie (Pwt 30:1-10; Ef 4:17-5:14; l P 1:13-22).