W Liście do Rzymian Paweł potwierdza, że cała ludzkość ze swej natury podlega winie, grzechowi i śmierci oraz Bożemu gniewowi, przed którym nie ma ucieczki (Rz 1:18, 19; 3:9, 19; 5:17, 21). Ten fakt Paweł tłumaczy grzechem jednego człowieka - Adama, którego określa jako naszego wspólnego przodka (Dz 17:26; Rz 5:12-14; l Kor 15:22). Paweł jako apostoł przedstawił autorytatywną interpretację historii z Księgi Rodzaju 3, opisującą upadek pierwszych ludzi, ich odejście od Boga i pobożności w grzech i zgubę. Najistotniejsze elementy tej historii widziane oczyma Pawła to:

1. Bóg uczynił pierwszego człowieka reprezentantem wszystkich swych potomków, tak jak uczynił Chrystusa reprezentantem swych wybrańców (Rz 5:15-19; 8:29, 30; 9:22-26). W każdym z tych przypadków reprezentant poprzez konsekwencje swoich działań, pociąga za sobą, na dobre jak i na złe tych, których reprezentuje. Ustanowiona przez Boga zasada, że Adam przesądza o przeznaczeniu swoich następców została nazwana "przymierzem uczynków", chociaż dokładnie takiego sformułowania nie znajdziemy w Biblii.

2. Bóg uczynił Adama szczęśliwym i obiecał, że jego i jego potomków zawsze zachowa w tym stanie jeśli będzie on wierny i posłuszny Bożemu przykazaniu, zabraniającemu spożywania owoców z drzewa opisanego jako "drzewo poznania dobra i zła" (Rdz 2:17). Problem polega na tym czy Adam uzna za Bożą domenę decydowanie o tym, co jest dobre, a co złe, czy też sam zechce próbować podejmować decyzje w tej sprawie lekceważąc Boży zakaz.

3. Adam namówiony przez Ewę, którą z kolei skusił wąż (zamaskowany szatan, 2 Kor 11:3, 14; Ap 12:9), sprzeniewierzył się Bogu zjadając zakazany owoc. Czyn ten przyniósł różnorodne konsekwencje. Po pierwsze i przede wszystkim, akt samowywyższenia się, wyrażający się w grzechu Adama stał się częścią natury i moralnej postawy, którą przekazał swym potomkom w postaci wrodzonej skłonności (Gen 6:5; Rz 3:9-20). Po drugie, u Adama i Ewy pojawiło się uczucie nieczystości i winy, które wywołały z kolei wstyd i strach przed Bogiem. Po trzecie, zostali przeklęci, przez skazanie na cierpienie, śmierć i wypędzenie z Raju. Jednocześnie Bóg okazał im swe zbawiające miłosierdzie. Dał im ubranie, by okryli swą nagość i obiecał, że kobiecy potomek pewnego dnia zdepcze głowę wężowi. Obietnica ta była zapowiedzią przyjścia Chrystusa. Wprawdzie zdarzenie to jest opowiedziane w nieco symboliczny sposób, to sugestia płynąca z Księgi Rodzaju mówi, że należy je traktować jako prawdziwą historię. Księga Rodzaju informuje nas, że Adam spokrewniony jest z patriarchami, a poprzez nich na zasadzie genealogii z całą ludzkością (rozdziały 5; 10; 11), co czyni go częścią historii; tak samo jak Abrahama, Izaaka i Jakuba. Wszystkie główne postaci Biblijne z wyjątkiem Józefa, są w mniejszym lub w większym stopniu grzesznikami, a śmierć wszystkich pozostałych osób jest skrupulatnie upamiętniona (Rdz 50:22-26). Stwierdzenie Pawła: "wszyscy umierają w Adamie" (l Kor 15:22) potwierdza to, co Księga Rodzaju daje wyraźnie do zrozumienia.

Zasadnym wydaje się stwierdzenie, że historia upadku przekonywująco wyjaśnia przewrotność ludzkiej natury. Pascal twierdzi, że doktryna grzechu pierworodnego wydaje się być obrazą dla rozumu, ale gdy się ją zaakceptuje dochodzi się do zrozumienia ludzkiej natury. Pascal miał rację i to samo można by i należałoby powiedzieć o samej historii upadku.