Zmartwychwstanie Jezusa było Boskim aktem, w którym brały udział trzy Osoby Trójcy Świętej (J 10:17, 18; Dz 13:30-35; Rz 1:4). Oznaczało coś więcej niż ożywienie umęczonego, zdjętego z krzyża i pochowanego fizycznego ciała. Było to przemienienie ludzkiego ciała Jezusa, co pozwoliło Mu pojawiać się, znikać i niezauważalnie przemieszczać z jednego miejsca na drugie (Łk 24:31, 36). Zmartwychwstanie stanowiło twórcze odnowienie ciała Jezusa, które stało się nieśmiertelne i pełne chwały (Flp 3:21; Hbr 7:16, 24). Syn Boży w niebie żyje w i poprzez Swoje ciało; i tak będzie zawsze. W 1 Kor 15:50-54 Paweł przedstawia wizję, w której Chrześcijanie, którzy będą żywi w chwili powrotu Chrystusa na ziemię przejdą taką samą transformację, ci zaś, którzy umrą w Chrystusie jeszcze przed Jego przyjściem, będą również przemienieni w podobny sposób - śmierć nie będzie więcej ich dotyczyć.

Chrześcijaństwo opiera się na pewności, co do tego, że zmartwychwstanie Jezusa było faktem historycznym. Ewangelie oraz dzieje Apostolskie stawiają sobie za cel informowanie o tym zdarzeniu, które potwierdza pusty grób i pośmiertne pojawianie się Chrystusa (Dz 1:3; 2:24-35; 3:15; 4:10; 5:30-32; 13:33-37). Paweł uznał zmartwychwstanie za niepodważalny dowód prawdziwości przesłania o Jezusie jako o Sędzi i Zbawicielu (Dz 17:31; 1 Kor 15:1-11, 20).

Zmartwychwstanie Jezusa jest świadectwem Jego zwycięstwa nad śmiercią (Dz 2:24; 1 Kor 15:54-57), dowodem Jego sprawiedliwości (J 16:10) oraz Boskiej tożsamości (Rz 1:4). Doprowadziło ono do wniebowstąpienia Jezusa i Jego obecnego królowania w niebie. Zapewnia również wierzącym doczesne przebaczenie i usprawiedliwienie (Rz 4:25; 1 Kor 15:17) oraz daje nadzieję na życie wieczne w Chrystusie (J 11:25, 26; Rz 6; Ef 1:18-2:10; Kol 2:9-15; 3:1-4).